کدام خیابان را بگردم ؟ کدام کوچه را ؟

بر کوبه ی کدام در بکوبم تا بر چارچوبش ظاهر شوی تو ؟

و بازم بشناسی مرا از من به آغوشم بگیری و نپرسی هرگز که

چه به روزگارم آورده است روزگار بی تو ماندن های بسیار !

هر روز و هر لحظه نگرانت میشوم که چه میکنی؟

پنجره ی اتاقم را باز میکنم و فریاد میزنم

تنهاییت برای من ، غصه هایت برای من

همه ی بغض ها و اشک هایت برای من

بخند برایم بخند تا من هم بشنوم صدای خنده هایت را

صدای همیشه خوب بودنت را …

افسوس به خاطر تمام لحظه هایی که

می توانستی “مرهمم” باشی نه “دردم”

روزهایم

همچون برگ های پاییز

غروب که می شود می افتد …

نمی دانم درخت زندگیم چند برگ دارد…؟!

فقط می دانم پاییز است…!